[serdarkus]

Çocukluk bittikten beri itirazım var benim bu bayrama.
Niye çocukların bayramın kutluyorlar da bize kalan sadece eski güzel anılara hüzünle dalmak.

Niye bu bayramın en hüzünlü anı, bir zamanlar Derme ilkokulunda iken ilk bayram, ilk tören.. şehir caddesinde öğretmen Muazzez hanımın –çocuklar yorulmasın fazla düşüncesiyle olacak- kısaca bir yürüyüş, sonrasında hemen kestirmeden yürüyüşü sonlandırması. Yapma be öğretmenim, o yaşta o yürüyüş öylesi zevkli ki sanki Dünyayı fethetmişiz, coşkunun adımı.. ki zaten sonrası tüm bayramlar şehir statlarında zevksiz, monoton, çamurlu ya da tozlu ama ille de çok yorucu..

Bunları irdelemek için ille de Aysun mu olmak lazım.
Ya bayram bize de hitap etsin, ya da biz bayrama uyalım.
Ne yapalım.
Hadi, hep beraber.. yarın biraz çocuklaşalım derim.