Çanakkale denince aklıma
ne çanak gelir ne kale.
Yaşanarak yazılmış bir destan;
her evden şehitlerle…
Çanakkale denince aklıma
Burnundan kara dumanlar çıkaran,
Çelikten deniz atları gelir;
Truva’dan oyunların,
Sulara yansıması, bire bir…
Çanakkale denince aklıma,
Bıyığı terlememiş çocuklarla,
Yârinden uzaklarda gençler gelir;
Dört bir yanından Anadolu’nun,
Boğaza ölmeye seğirtir…
Çanakkale denince aklıma,
Yaşlanmış kız çocuklarıyla,
Oyundan çıkıp, (esastan) askere giden
Supyan çocuklar gelir…
Çanakkale denince,
Tüfeğinden küçük askerlerle,
Bedeninden büyük yürekler
Siperlerinde devleşir…
Çanakkale demeyin;
Bir kabre yirmi üç cansız beden
Bir metrekareye altı bin mermi;
Alnımdan vurulmuş anılarıyla,
Dedem aklıma gelir…
Çanakkale demeyin n’olur;
Gelinler ağlar,
Yasları duyulur yaşlı anaların,
Bebekler irkilir…
Çanakkale deyince Nusret,
Çanakkale deyince mayınlar,
Tek yürek olmuş seyir tepede insanlar,
İşte Atatürk; orada dikilir!
Çanakkale deyince gerilmiş bir yayla,
Yaya takılmış i kin göz;
Boy(n)una asılı dürbün(üyle) Atam,
Seyirtepe’de dikilir…
Çanakkale deyin ara sıra,
Her söz edilişte Çanakkale’den
Rüzgar serin eser,
Tüylerim ürperir…
Çanakkale deyince bir türkü duyulur uzaklardan,
Sesler gelir deniz diplerinden,
Dalgalar kudurur,
Toprak dirilir…
Çanakkale’dense söz,
Bir savaş; dişe diş, göze göz;
Vurulup, siperlere devrilip üst üste,
Koyun koyuna düşmanlarıyla şehitlere;
Uzaklardan ziyarete gelinir…
Çanakkale denince, akan kan,
Dağılmış beyinlerle,
Başı, kolu, bacağı, birbirine karışmış,
Bedenler aklıma gelir…
Çanakkale demeyin n’olur!
Yüreğim bir yerlerinden delinir…
Çanakkale denince; demeyin!
Türküsünü de duysam,
Öyküsünü de,
Boğazım düğümlenir…
Osman CAN
Yine Koca Yüreğüi ile koca koca laflar etmiş Osman hocam dillerine sağlık.Devamını Sayfasından Okuyun
DEVAMI:
http://www.osmancan.com.tr/default.asp?iId=148